8/14/2015
Ne zaman izlesem burun diregi sizlamasi ve akabinde seri halde inen gozyaslarima engel olamiyorum.
Studio Ghibli projelerinden bir tanesi olan filmimiz, Akiyuki Nosaka'nın otobiyografik romanindan uyarlanmis. 2. Dunya Savasi sirasinda aclik sebebiyle kiz kardesini kaybeden Nosaka'nin hayatini ufak degisikliklerle anlatiyor. Kobe sehrine duzenlenen bombali saldiri sonucunda annelerini kaybeden 12 yasindaki Seita ve onun 4 yasindaki kiz kardesi Setsuko, teyzelerinin yaninda kalmaya baslarlar. Kitlik doneminde yiyecek stoklarinin hizla azalmasi ve tavirlari degisen teyzelerinin kotu muamelesine maruz kalan kardesler, evden kacmaya karar verir. Seita ve kiz kardesi, sehrin disindaki eski bir siginaga yerlesir ve kendilerine bakmaya calisirlar. Tarlalardan yiyecek calip bombalama esnasinda evleri yagmalarlar ancak bir sure sonra yiyecek bulmak da zorlasir ve Seita kiz kardesini acliktan kaybeder. Kullerini seker kutusuna koyup babasinin fotografiyla birlikte olene kadar yaninda tasir. Tum bu acikli senaryoyu sindirmeye calisirken bir de fon muzigi devreye girdiginde gozyaslarim suzuluveriyor. Iste ben de boyle bir kisiyim, elden ne gelir.
Seita ve Setsuko eski savas siginaginda yasamaya calisirlarken topladiklari ates boceklerini aksam siginagi aydinlatmak icin kullanirlar. Ertesi gun olen ates bocekleri icin mezar kazarlar. Filmin adi, Ates Boceklerinin Mezari, saniyoruz ki buradan geliyor. Satsuko'nun "Neden ates bocekleri bu kadar cabuk oluyor?" sorusuyla burnumuz sizliyor, gozlerimiz doluyor ve artik koyveriyoruz gidiyor gozyaslarimizi.
Sindirmesi zor bir film. Cok ciddiye aldim bu konuyu, mutlaka izleyin memedaliler.
.png)
